M’n mama heeft net zo’n fotografie-drang als ik, en daar heb ik hele mooie herinneringen aan. Ik kan me nog herinneren dat we vroeger, in plaats van voor de televisie gekluisterd te zitten, het dia-scherm van de zolder werd gehaald & we naar dia’s keken van toen m’n ouders klein waren, hele fijne gezinsmomenten. Ook van mezelf als kind heb ik ontzettend veel fotoboeken, waar m’n hele leven in gedocumenteerd staat. Nog steeds vind ik het magisch om oude foto’s te bekijken & herinneringen op te halen. Superleuk om zelf in te kijken, maar ook helemaal fijn om – sinds de geboorte van Noah – te vergelijken (op wie lijkt hij nu het meest?) en ook nu hij groter is, samen te kijken in die boeken. Die albums zijn voor mij echt van onschatbare waarde. Alle uren tijd die m’n mama daarin heeft gestoken, worden dan ook ten volle geapprecieerd. Als ik 1 iets materieels zou kunnen redden mocht ons huis in brand staan? Dan is dat zonder nadenken m’n fotoboeken (want de digitale bestanden staan op de cloud :-)).
Ik vind het ontzettend belangrijk om deze fototraditie verder te zetten. Daarom maak ik ook voor Noah minstens van elk jaar een fotoalbum. Sowieso maak ik van elke vakantie die we maken een apart boek, maar ik vind dat hij ook een persoonlijk boek per jaar verdiend. En nu is het natuurlijk helemaal leuk! Want hij is inmiddels al 5 jaar en kijkt met veel plezier terug naar alle fijne momenten die we meemaakten sinds z’n geboorte. Nu al, zijn die boeken van onschatbare waarde, ik kan me alleen maar voorstellen hoe leuk hij het vindt als hij kinderen van zichzelf heeft, en ook zo weer zijn geschiedenis kan induiken.
En dat is voor mij dan ook 1 van de belangrijkste redenen waarom ik zoveel hou van fotograferen. Niet alleen op het moment zelf is het heerlijk om te fotograferen / gefotografeerd te worden, om herinneringen te schrijven, maar zoveel jaren later wordt het alleen nog maar leuker! Het is écht 1 van de weinige dingen die niet in z’n waarde verminderd, maar elk jaar weer verdubbeld.
